Luna, het 16-jarige zusje van overleden FCDH-fan Dani, blijft positief

De 16-jarige Luna Ebben verloor twee jaar geleden haar broer Dani aan kanker. Als ze één ding van hem heeft geleerd, is het wel om positief te blijven. ,,Ik ben niet iemand die huilend op haar kamer gaat zitten, omdat ze het niet meer aankan. Zo heeft-ie het me niet aangeleerd.”

Luna Ebben kan haar broer niet loslaten en wil hem niet loslaten. Sterker nog: de 16-jarige Haagse wil hem in zekere zin zelfs zijn. Dezelfde woorden die ooit op zijn arm stonden, prijken dan ook nu op die van haar. Ze trekt de mouw van haar hoodie omhoog, waarna in grote letters ‘zonder strijd geen overwinning’ op haar arm verschijnt.

Veertien was Luna toen ze Dani’s levensmotto liet vereeuwigen. Vijf dagen nadat ze hoorde dat hij nooit meer beter zou worden. ,,Zelf heeft-ie toen ook nog een tattoo gezet. Hier op zijn borst: ‘Papa, Mama, Luna en Gio (de hond), met een pootje. Ik vond het best spannend voor hem. Hij had niet heel veel vel meer. Je zag gewoon zijn ribben en alles.”

Dani, toen 21 jaar, leed aan ‘die ziekte’. Hij had kanker, al zal zijn zusje dat nooit zeggen. ,,Ik vind het zo slecht klinken. Bovendien ben ik niet de enige die het raakt. Ik wil gewoon voorzichtig zijn met dat woord”, weet ze de naam weer te omzeilen. ,,Met die ziekte weten de meeste wel waar ik het over heb.”

In drie jaar tijd werd het lichaam van Dani langzaam overgenomen. Zijn wangen, net zo mooi rond als die van zijn zusje, verdwenen. Net als zijn kleur. Eigenlijk trok bij leven de dood binnen. Maar hierover klagen of aan toegeven, deed hij nooit, vertelt Luna. ,,Voor hem was het een gewonnen wedstrijd. Het zou goedkomen. En dus ging-ie gewoon door.”

Geen zielig geval

Met onverholen trots vertelt Luna dat haar broer nog zijn diploma, rijbewijs en vaarbewijs heeft gehaald. Maar ook dat hij haar gewoon bleef plagen, zoals broers dat doen. ,,Dani heeft alles gedaan om als normaal persoon door het leven te gaan. Hij wilde geen zielig geval gevonden worden.” Vlug vervolgt ze: ,,Dat was-ie ook niet.”

Hoe veel Dani ook te verduren had – ‘die ziekte’ die begon in zijn wang en kwam later terug bij zijn oor, kaak en zijn longen – hij bleef positief. ,,Hij heeft het echt heel knap gedaan.”

Luna kan zich het moment waarop zij hoorde dat haar zeven jaar oudere broer een tumor had nog goed herinneren. ,,Ik had alleen maar vragen. ‘Huh, wat is dat dan?’, ‘wat moet je doen?’, ‘hoe lang duurt zoiets?’”, somt ze op. ,,Alles ging door mijn hoofd.”

Inmiddels weet ze beter. Soms eindigt het niet, maar wordt het je einde. ,,Van mijn vader kreeg ik te horen dat hij niet meer zou genezen. Eigenlijk is ‘te horen’ niet de goede term. Hij was zo nerveus, dat ik het doorhad. Ik heb het zelf gezegd. ‘Het is echt zo’, zei die toen.”

Diezelfde avond zijn ze allemaal naar het ziekenhuis gegaan. ,,De sfeer was anders. Dani lag op bed en was stiller. Hij zat gewoon te denken, oplossingen te verzinnen zodat-ie er langer kon zijn. Hij had nog zo veel te doen hier.”

‘Roda nekkie eraf’

Maar tijd is niet te koop, zoals ook op zijn lichaam stond getatoeëerd. Zestien dagen na het slechte nieuws kwam hij te overlijden. Deze wedstrijd viel niet te winnen. De avond ervoor werd Dani, groot-FCDH fan, nog toegezongen door honderden FCDH-fans voorafgaand aan de thuiswedstrijd tussen FCDH-Roda JC. Een wedstrijd die wel gewonnen werd. ,,’Roda nekkie eraf’ waren zijn laatste woorden”, glundert Luna. ,,Zo is, of was, hij ook gewoon. Hij vond dit echt mooi.”

De verwarring tussen verleden- en tegenwoordige tijd zegt alles. Dani leeft door in gedachten. Op tafel verschijnt een lijstje met een foto van de twee, dat zo vaak is vastgepakt dat de vingerafdrukken gewoon een wazige gloed op het glas achterlaten. ,,Dani is natuurlijk jong overleden, maar in zijn gedachten was hij oud en wijs. Dat zeggen ze nu ook over mij.”

Even blijft het stil, waarna Luna vertelt zo veel van haar broer geleerd te hebben. Ze probeert er woorden aan te geven. ,,Negatief zijn helpt niet. Ik ben niet iemand die huilend op haar kamer gaat zitten, omdat ze het niet meer aankan. Nee, nee”, valt ze in herhaling. ,,Ik ben, net als Dani, positief gebleven.”

Of ze wel tranen laat? ,,Natuurlijk wel. En dat mag ook, óók van Dani. Maar als ik mezelf erop betrap, probeer ik mezelf wel weer te herpakken. Zo heeft-ie het me niet aangeleerd.”

Luna knikt lachend om vervolgens met stralende ogen te vertellen dat elk moment van de dag telt. ,,Het kan zo klaar zijn. ‘Gewoon genieten en leven’, zei Dani altijd. Het zijn simpele woorden, maar we moeten het ook niet moeilijker maken dan het is. De meeste mensen beseffen dat niet. Waar eerst mijn broer hen dit probeerde bij te brengen, probeer ik dat nu. Eigenlijk ben ik hetzelfde als hem, alleen dan de meisjesversie en wat jonger.”

Luna danst de nacht door voor het goede doel: ‘Ik kan beter dansen dan praten, zeg ik weleens’

Al sinds haar tweede levensjaar zit Luna op dansen. Ook in de periode dat haar broer erg ziek was en na zijn overlijden, is zij dit altijd blijven doen. ,,Niet om het te vergeten, maar om het even kwijt te kunnen. Ik kan beter dansen dan praten, zeg ik weleens. Net als de muziek door blijft gaan, doet mijn lichaam dat ook. Dan doorvoel ik het helemaal.”

Deze zaterdag danst Luna – samen met iedereen die mee wil doen – de hele nacht door. En wel bij Dans Creatie Wateringen, haar dansschool. Van half acht ‘s avonds tot half acht ‘s morgens worden er allerlei lessen gegeven. ,,Iedereen kan gewoon binnenlopen om te kijken of om mee te doen. Een lesje kost 5 euro.” Het opgehaalde geld geeft de 16-jarige Haagse aan de stichting Zonder strijd geen overwinning, die het zal gebruiken voor de realisatie van een lounge in het ziekenhuis voor AYA patiënten.

 Ook wie niet wil dansen of er niet bij kan zijn, kan doneren. Neem contact op met info@danscreatie.nl. 

Bron: ad